O estilo de Sica Romero é rápido, fluído. Encaixa perfectamente coas novas liñas editoriais ‘máis visuais’ e poéticas que podemos observar agora mesmo no mercado do libro. É unha novela onde a poesía ten un lugar especial: aínda que os versos non representen máis que unha vixésima parte da obra, eses poemas resoan na prosa. Polo tanto, é unha obra que no seu conxunto pode ser unha mostra da hibridación de distintas artes, ou/e de distintos xéneros, xa que conflúen a poesía, a prosa, diferentes tipografías, e unha puntuación moi particular nalgúns casos.

Un poema de Rosalía de Castro introduce cada un dos capítulos da novela, o contido deses poemas está estritamente ligado ós temas tratados en cada capítulo, facéndonos ver así, que a poesía da gran poeta sigue vixente. Coa súa escrita, Sica, tráenos á actualidade as mesmas verbas de inxustiza, e de tantos outros sentimentos reflectidos na obra de Rosalía. Ese é outro valor engadido de Avelaíñas eléctricas: conectar e interpretar na actualidade os problemas que cargamos dende antano, como se Sica tecese, cos fíos do pasado e do presente, un cable resistente e longo, sobre o que puidese camiñar o mismísimo Philip Pétit entre as torres xemelgas do World Trade Center.

É un libro recomendable a partir dos trece/catorce anos, incluso é recomendable xusto para esas idades que abranguen a adolescencia, e sen límite máximo porque, a súa vez, calquera outra persoa adulta pode empatizar perfectamente cos personaxes xa que atoparan experiencias e anécdotas que probablemente viviron. A orixinalidade do deseño e da estrutura dos textos é un aspecto que completa e enriquece a obra.

Pode chegar a ser unha boa ferramenta pedagóxica para iniciar debates sobre: a violencia, o amor, a amizade, as responsabilidades, a ética, o sexo/a sexualidade, a discriminación, a diferenza, as drogas/as adiccións, etc. En calquera tipo de institucións: bibliotecas, centros escolares, centros socioculturais, librarías, …